sobota, 8 października 2011

Wyjść z domu, przyglądać się ludziom

Wyjść z domu, nie mówiąc, dokąd się idzie. Posiedzieć ze starszymi paniami nad fosą, ani nie zachęcając ich do wylewania z siebie biograficznych opowieści, ani ich do tego nie zniechęcając. (I tak powiedzą, co im na sercu leży. A leży krwiak na mózgu.)
Później kupić bilet. Przyglądać się ludziom. Wyłapywać zapach ich perfum. Nie robić sobie nic z trwającego pół godziny reklamowego szaleństwa przed seansem. Wyłączyć telefon. Wyłączyć niektóre funkcje w mózgu. (Szczególnie te, które nadużywają słów "ja" i "moje").
Jeszcze później chodzić z tym filmem przez tydzień albo dwa. Zabrać go na kawę do Berlina. Razem z nim zastanawiać się nad tym, na co czekać i jak długo. Pójść do fryzjera, usiąść na fotelu i powiedzieć: jeśli chodzi o włosy, nie potrzebuję zmian, jeśli chodzi o inne sprawy, jest wręcz odwrotnie. Będziemy ciąć.

 kadr z filmu "Skóra, w której żyję"

PS "Skóra, w której żyję" to film między innymi o tym, że czytanie jest czynnością zastępczą. Zastępczą wobec 'prawdziwego życia'. W kontekście tej narracji  'prawdziwość życia' odnosi się do tego, żeby wstać z łóżka, zamknąć powieść Munro albo  McCarthy'ego, i wyjść z pokoju. W rozmowie z Robertem, swoim oprawcą i stwórcą, Vera pyta znad książki: Czy nie możemy zacząć żyć naprawdę? Pomyślałam, że to wypowiedziane po hiszpańsku pytanie bardzo dobrze wpisuje się w polską dyskusję o niechęci do czytania. Ale czy ktoś je w ogóle usłyszał?

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz